Recentelijk heb ik mogen deelnemen aan het CxO programma van Lifeguard. In het kader van een diepe reflectie op het werk, passeerden daar, in alle openheid, vele onderwerpen de revue die de deelnemers, inclusief mijzelf, bezig en soms wakker houden. Eén van deze onderwerpen hoort bij de zogenoemde ‘high performance culture’ en was ook hier prominent aanwezig. Hoe om te gaan met de altijd aanwezige druk, met de ‘pull’ van steeds moeten leveren. De inbox blijft vollopen, net als de ‘dichtgemetselde’ agenda. Het risico ligt dan op de loer dat we maar blijven gaan.
Wat is dat? Waarom staan we altijd aan, ook als we weten dat het beter is af en toe af te schakelen, ook als we vaker echt – niet alleen fysiek – aanwezig willen zijn thuis en zelfs als we er aan onderdoor dreigen te gaan. Woorden die daarbij horen zijn plichtsbesef, verantwoordelijkheidsgevoel, de insecure overachiever, drive, werkverslaving en bedrijfscultuur.
Over dit ‘waarom’ wordt gek genoeg niet veel en in ieder geval niet genoeg gesproken. Het is belangrijk, omdat het waarom cruciaal is voor de kwaliteit en duurzaamheid van die grenzeloze inzet.
Het probleem, als dat er is, zit niet in het harde werken. Daar is niets op tegen. De crux zit in het gevoel van autonomie. Ook als je werk je lust en je leven is en je het heerlijk vindt er keihard voor te gaan, moet het wel jouw keuze zijn, waarbij je dus ook de ruimte voelt om iets anders te kiezen als je dat zou willen. Daar wringt heel vaak de schoen. Velen van ons voelen die ruimte niet en blijven gaan, blijven rennen en doen dat omdat dat verwacht wordt en/of om andere (minder duidelijke) redenen, die onder de oppervlakte van onze vrije wil sluimeren: behoefte aan controle, veiligheid, erkenning, bevestiging, het gevoel erbij te horen, etc. Dergelijke drivers voelen heel anders dan een eigen keuze. Je wordt dan geleefd of erger. Het staat ook in de weg aan het maken van gezonde keuzes, keuzes die bijdragen aan een betere performance, zoals blijkt uit talloze studies: meer slaap, voldoende herstel en grenzen bewaken.
Bij het nadenken over duurzame performance in een veeleisende omgeving hoort zorgen voor jezelf. Wat je niet hebt, kan je immers niet geven. Het maken van bewuste keuzes hoort daarbij en het is mijn overtuiging dat dit niet kan zonder je bewust te zijn van het ‘waarom’. Zodra je vanuit autonomie kiest voor wat je investeert in werk en hoe, ben je in staat ook de keuzes te maken die zorgen dat je dat duurzaam kunt doen én je team kan inspireren boven zichzelf uit te stijgen.